Skarga nadzwyczajna Prokuratora Generalnego w sprawie frankowiczów

Pro­ku­ra­tor Gene­ral­ny, Mini­ster Spra­wie­dli­wo­ści Zbi­gniew Zio­bro skie­ro­wał do Sądu Naj­wyż­sze­go skar­gę nad­zwy­czaj­ną doty­czą­cą naka­zu zapła­ty wyda­ne­go w związ­ku z umo­wą kre­dy­tu fran­ko­we­go. Fran­ko­wi­czom, prze­ciw­ko któ­rym został wyda­ny nakaz zapła­ty gro­zi utra­ta domu.

            30 lip­ca 2008 r. mał­żeń­stwo zawar­ło umo­wę kre­dy­tu hipo­tecz­ne­go na kwo­tę 435.593,00 zł indek­so­wa­ne­go do fran­ka szwaj­car­skie­go. Celem kre­dy­tu był zakup nie­ru­cho­mo­ści, a zabez­pie­cze­niem wie­rzy­tel­no­ści wyni­ka­ją­cej z umo­wy sta­ła się hipo­te­ka obcią­ża­ją­ca tę nie­ru­cho­mość. 13 kwiet­nia 2010 roku stro­ny zawar­ły aneks, na mocy któ­re­go bank zgo­dził się na zawie­sze­nie spła­ty kre­dy­tu na okres 5 mie­się­cy. Następ­nie wska­zu­jąc na nie­ure­gu­lo­wa­nie przez kre­dy­to­bior­ców zale­gło­ści, bank wypo­wie­dział im umo­wę kre­dy­tu, a 16 mar­ca 2016 roku bank wyto­czył powódz­two o zapła­tę soli­dar­nie kwo­ty 260 tysię­cy zło­tych wraz z odsetkami.

Sąd Okrę­go­wy w Prze­my­ślu uwzględ­nił powódz­two w cało­ści i wydał nakaz zapła­ty, któ­ry po upra­wo­moc­nie­niu się poskut­ko­wał wsz­czę­ciem przez komor­ni­ka postę­po­wa­nia egze­ku­cyj­ne­go, a pismem z dnia 25 stycz­nia 2021 roku komor­nik dorę­czył dłuż­ni­kom obwiesz­cze­nie o pierw­szej licy­ta­cji nieruchomości.

W spra­wie zain­ter­we­nio­wał Pro­ku­ra­tor Gene­ral­ny, któ­ry zło­żył skar­gę nad­zwy­czaj­ną na orze­cze­nie Sądu Okrę­go­we­go w Prze­my­ślu do Sądu Naj­wyż­sze­go. Pro­ku­ra­tor Gene­ral­ny zarzu­cił temu orze­cze­niu sze­reg naru­szeń doty­czą­cych, m.in. wol­no­ści i praw czło­wie­ka i oby­wa­te­la okre­ślo­nych w Kon­sty­tu­cji RP, naru­sze­nie zasad ochro­ny kon­su­men­tów przed nie­uczci­wy­mi prak­ty­ka­mi ryn­ko­wy­mi oraz pra­wa do rze­tel­nej pro­ce­du­ry sądowej.

Pro­ku­ra­tor Gene­ral­ny wska­zał, iż w chwi­li wyda­wa­nia naka­zu zapła­ty sąd w ogó­le nie doko­nał usta­le­nia kon­su­menc­kie­go cha­rak­te­ru spra­wy, co w przed­mio­to­wym sta­nie fak­tycz­nym było oczy­wi­ste. Ponad­to pod­kre­ślił, że w przy­pad­ku, w któ­rym przed­mio­tem spo­ru jest treść posta­no­wień umow­nych w spra­wach kon­su­menc­kich, obo­wiąz­kiem sądu jest zba­da­nie z urzę­du poten­cjal­nie nie­do­zwo­lo­ne­go cha­rak­te­ru posta­no­wień tam zawar­tych. Co wię­cej Pro­ku­ra­tor Gene­ral­ny wska­zał, że ana­li­za posta­no­wień umow­nych pro­wa­dzi do wnio­sku, że kwe­stio­no­wa­na umo­wa nie ogra­ni­cza­ła ban­ku w spo­so­bie kształ­to­wa­nia wyso­ko­ści zobo­wią­za­nia pozwa­nych, a tym samym sprzecz­na jest z prawem.

Poza samą skar­gą Pro­ku­ra­tor Gene­ral­ny zawnio­sko­wał o wyda­nie przez sąd posta­no­wie­nia o wstrzy­ma­niu wyko­na­nia zaskar­żo­ne­go orze­cze­nia do cza­su zakoń­cze­nia postę­po­wa­nia wywo­ła­ne­go wnie­sie­niem skar­gi nad­zwy­czaj­nej z uwa­gi na gro­żą­cą pozwa­nym nie­po­we­to­wa­ną szko­dę wyni­ka­ją­cą z pro­wa­dzo­ne­go wobec nich postę­po­wa­nia egzekucyjnego.