Czy dojdzie do kolejnego przełomu w sprawach „frankowiczów”?

Spra­wy fran­ko­we nie­ustan­nie znaj­du­ją się na „świecz­ni­ku”, ze wzglę­du na wie­lość spraw, jak rów­nież coraz bogat­sze orzecz­nic­two Try­bu­na­łu Spra­wie­dli­wo­ści Unii Euro­pej­skiej oraz pol­skich sądów, w tym Sądu Naj­wyż­sze­go. Naj­bar­dziej aktu­al­ne orze­cze­nie TSUE z 29 kwiet­nia 2021 roku, w któ­rym Try­bu­nał odniósł się do pytań pre­ju­dy­cjal­nych zada­nych przez Sąd Okrę­go­wy w Gdań­sku (krót­ka ana­li­za tego orze­cze­nia znaj­du­je się na naszej stro­nie na Facebook’u), nadal nie przy­nio­sło odpo­wie­dzi na nur­tu­ją­ce pyta­nia doty­czą­ce kwe­stii wyna­gro­dze­nia za korzy­sta­nia z kapi­ta­łu w przy­pad­ku upad­ku umo­wy z winy ban­ku, przedaw­nie­nia rosz­czeń ban­ków wobec kre­dy­to­bior­ców, czy też spo­so­bu usta­le­nia kur­su walu­ty obcej. TSUE we wspo­mnia­nym orze­cze­niu C‑19/20 przy­jął, że to sąd kra­jo­wy powi­nien usta­lić od kie­dy bie­gnie ter­min przedaw­nie­nia rosz­czeń ban­ku, jak rów­nież wska­zać wszyst­kie skut­ki nie­waż­no­ści umowy.

Tytu­ło­we­go „prze­ło­mu” fran­ko­wi­cze mogą ocze­ki­wać w nad­cho­dzą­cych orze­cze­niach Sądu Naj­wyż­sze­go, któ­re powin­ny rzu­cić nie­co świa­tła na wspo­mnia­ne we wstę­pie kwe­stie doty­czą­ce przedaw­nie­nia rosz­czeń, moż­li­wo­ści docho­dze­nia przez ban­ki wyna­gro­dze­nia z tytu­łu korzy­sta­nia z kapi­ta­łu, jak rów­nież spo­so­bu okre­śla­nia kur­su walu­ty obcej. Orze­cze­nia te mają zapaść już w naj­bliż­szych dniach.

7 maja w spra­wie III CZP 6/21 Sąd Naj­wyż­szy ma odpo­wie­dzieć na pyta­nia Rzecz­ni­ka Finan­so­we­go doty­czą­ce rosz­czeń z tytu­łu nie­na­leż­nych świad­czeń, jakie mają przy­słu­gi­wać stro­nom umo­wy kre­dy­tu fran­ko­we­go w przy­pad­ku stwier­dze­nia ich nieważności.

11 maja nato­miast w spra­wie III CZP 11/21 Sąd Naj­wyż­szy ma przy­jąć uchwa­łę w peł­nym skła­dzie Izby Cywil­nej, doty­czą­cą nie­zwy­kle istot­nych dla fran­ko­wi­czów kwe­stii wspo­mnia­ne­go wyna­gro­dze­nia dla ban­ku z tytu­łu korzy­sta­nia z kapi­ta­łu w przy­pad­ku stwier­dze­nia nie­waż­no­ści lub nie­sku­tecz­no­ści umo­wy oraz spo­so­bu usta­la­nia kur­su walu­ty obcej w razie uzna­nia, że posta­no­wie­nia umo­wy kre­dy­tu indek­so­wa­ne­go lub deno­mi­no­wa­ne­go odno­szą­ce się do usta­le­nia tego kur­su w umo­wie kre­dy­tu są niedozwolone.

Wyda­nie wspo­mnia­nych orze­czeń może być nie­zwy­kle istot­ne zarów­no dla fran­ko­wi­czów jak i ban­ków ze wzglę­du na dal­sze skut­ki dla stron nastę­pu­ją­ce po stwier­dze­niu przez sądy nie­waż­no­ści umów kre­dy­tów frankowych.