Frankowicze wygrywają zdecydowaną większość spraw frankowych. Jest reakcja banków.

Zwią­zek Ban­ków Pol­skich zamie­rza zwró­cić się do Komi­sji Euro­pej­skiej w spra­wie sądo­wych roz­strzy­gnięć doty­czą­cych kre­dy­tów walu­to­wych. To dekla­ra­cja wice­pre­ze­sa ZBP, Tade­usza Białka.

Przed­sta­wi­cie­le sek­to­ra ban­ko­we­go twier­dzą, że sądy nie­wła­ści­wie sto­su­ją unij­ną dyrek­ty­wę 93/13 w spra­wie nie­uczci­wych warun­ków w umo­wach kon­su­menc­kich i kwiet­nio­wy wyrok Try­bu­na­łu Spra­wie­dli­wo­ści Unii Euro­pej­skiej w spra­wie ban­ku BPH. Luk­sem­bur­ski try­bu­nał w wyro­ku zale­cił wów­czas infor­mo­wa­nie klien­tów o kon­se­kwen­cjach ewen­tu­al­ne­go unie­waż­nie­nia umo­wy kre­dy­to­wej. Zda­niem ban­kow­ców takie stwier­dze­nie Try­bu­na­łu ozna­cza, że insty­tu­cje kre­dy­to­we po unie­waż­nie­niu umo­wy mogą doma­gać się od klien­tów wyna­gro­dze­nia za korzy­sta­nie z kapi­ta­łu. Ponad­to ban­kow­cy pod­no­szą, że sądy naru­sza­ją pra­wo w zakre­sie stwier­dza­nia abu­zyw­no­ści umów, ze wzglę­du na doko­ny­wa­ną przez nich rze­ko­mą gene­ra­li­za­cję i trak­to­wa­nie tak samo wszyst­kich klu­zul prze­li­cze­nio­wych, pod­czas gdy w rze­czy­wi­sto­ści one znacz­nie się od sie­bie różnią.

Wyra­zem nie­za­do­wo­le­nia ban­ków jest zapo­wiedź zwró­ce­nia się do Komi­sji Euro­pej­skiej w celu zwró­ce­nia uwa­gi unij­ne­go orga­nu na opi­sy­wa­ny pro­blem. Gdy­by Komi­sja potwier­dzi­ła tok myśle­nia przed­sta­wi­cie­li sek­to­ra ban­ko­we­go, wystę­po­wa­ła­by w dal­szej kolej­no­ści prze­ciw­ko rzą­do­wi w Warszawie.

Nale­ży przy tym wska­zać, że zapo­wiedź dzia­ła­nia ban­kow­ców zwią­za­na jest rów­nież z bra­kiem uchwa­ły całe­go skła­du Sądu Naj­wyż­sze­go w spra­wie pytań doty­czą­cych istot­nych pro­ble­mów umów kre­dy­tów walu­to­wych, któ­re przed­sta­wi­ła I Pierw­sza SN, Mał­go­rza­ta Manow­ska. Ban­kow­cy nie spo­dzie­wa­ją się, że w dru­gim już ter­mi­nie wyda­nia wspo­mnia­nej uchwa­ły, tj. 2 wrze­śnia, uchwa­ła rze­czy­wi­ście zosta­nie wyda­na. W związ­ku z jej bra­kiem stro­ny umów kre­dy­tów fran­ko­wych wstrzy­mu­ją się z zawie­ra­niem ugód, a Kre­dy­to­bior­cy skła­da­ją pozwy.