Sąd Najwyższy kolejny raz po stronie frankowiczów

Sąd Naj­wyż­szy wydał w czwar­tek, 28 kwiet­nia uchwa­łę o sygn. CZP 40/22  w któ­rej stwier­dził, że posta­no­wie­nia umo­wy, któ­re upo­waż­nia­ją bank do jed­no­stron­ne­go okre­śle­nia kur­su do wyli­cze­nia rat, są sprzecz­ne z natu­rą kre­dy­tu indeksowanego.

SN stwier­dził, że „Sprzecz­ne z natu­rą sto­sun­ku praw­ne­go kre­dy­tu indek­so­wa­ne­go do walu­ty obcej są posta­no­wie­nia, w któ­rych kre­dy­to­daw­ca jest upo­waż­nio­ny do jed­no­stron­ne­go ozna­cze­nia kur­su walu­ty wła­ści­wej do wyli­cze­nia wyso­ko­ści zobo­wią­za­nia kre­dy­to­bior­cy oraz usta­le­nia wyso­ko­ści rat kre­dy­tu, jeże­li z tre­ści sto­sun­ku praw­ne­go nie wyni­ka­ją obiek­tyw­ne i wery­fi­ko­wal­ne kry­te­ria ozna­cze­nia tego kur­su. Posta­no­wie­nia takie, jeśli speł­nia­ją kry­te­ria uzna­nia ich za nie­do­zwo­lo­ne posta­no­wie­nia umow­ne, nie są nie­waż­ne, lecz nie wią­żą kon­su­men­ta w rozu­mie­niu art. 385¹ k.c.” Jest to potwier­dze­nie ugrun­to­wa­nej już linii orzecz­ni­czej, któ­rej potwier­dze­nie może­my odna­leźć mię­dzy inny­mi w wyro­ku Sądu Naj­wyż­sze­go, gdyż już w uchwa­le skła­du 7 z 22 maja 1991 roku, sygn. III CZP 15/91 stwier­dzo­no, że: „za sprzecz­ne z natu­rą umo­wy gospo­dar­czej nale­ży uznać pozo­sta­wie­nie w ręku jed­nej tyl­ko stro­ny moż­li­wo­ści dowol­nej zmia­ny jej warunków.

Z naj­now­szej uchwa­ły wyni­ka, że w przy­pad­ku umów z kon­su­men­tem nale­ży sto­so­wać prze­pi­sy o klau­zu­lach abu­zyw­nych Wyda­je się, że orze­cze­nie nie wno­si nic nowe­go do dotych­cza­so­we­go orzecz­nic­twa, jed­nak eks­per­ci pod­kre­śla­ją, że o ile przy­pad­ku kon­su­men­tów uchwa­ła jest potwier­dze­niem i utrwa­le­niem sta­łej linii orzecz­ni­czej SN, to uchwa­ła może być prze­ło­mo­wa wzglę­dem kre­dy­to­bior­ców, będą­cy­mi jed­no­cze­śnie przed­się­bior­ca­mi. Kon­su­men­ci kolej­ny raz zosta­li utrwa­le­ni w prze­ko­na­niu, że posta­no­wie­nia w umo­wach kre­dy­tów CHF odsy­ła­ją­ce do tabel kur­so­wych są nie­uczci­we i nie wią­żą kon­su­men­tów. Wyrok może sta­no­wić nato­miast swe­go rodza­ju „zie­lo­ne świa­tło” dla przed­się­bior­ców, któ­rzy ze sprzecz­no­ści z natu­rą sto­sun­ku praw­ne­go mogą wycią­gnąć dal­sze kon­se­kwen­cje, czy­li sank­cję nie­waż­no­ści. Dla wie­lu przed­się­bior­ców może o być oka­zja do docho­dze­nia swo­ich rosz­czeń na dro­dze sądo­wej z bankami.