Sąd Najwyższy rozstrzygnie kwestie dotyczące SKD

W stycz­niu 2025 r. do Sądu Naj­wyż­sze­go wpły­nę­ły trzy pyta­nia praw­ne. Spra­wa zosta­ła zare­je­stro­wa­na pod sygna­tu­rą akt III CZP 3/25. Wszyst­kie pyta­nia zosta­ły tak­że skie­ro­wa­ne do Try­bu­na­łu Spra­wie­dli­wo­ści Unii Euro­pej­skiej poprzez sko­rzy­sta­nie z insty­tu­cji pyta­nia prejudycjalnego.

Zada­no pyta­nia praw­ne o nastę­pu­ją­cej tre­ści:
1. Czy upraw­nie­nie do zło­że­nia pisem­ne­go oświad­cze­nia o sko­rzy­sta­niu przez kre­dy­to­bior­cę z sank­cji kre­dy­tu dar­mo­we­go wyga­sa — zgod­nie z art. 45 ust. 5 usta­wy z dnia 12 maja 2011 r. o kre­dy­cie kon­su­menc­kim — po upły­wie roku od dnia wyko­na­nia umo­wy przez kre­dy­to­daw­cę, czy też od dnia wyko­na­nia umo­wy przez obie stro­ny, tj. i kre­dy­to­daw­cę, i kre­dy­to­bior­cę? 2. Czy w świe­tle prze­pi­sów usta­wy z dnia 12 maja 2011 r. o kre­dy­cie kon­su­menc­kim dopusz­czal­ne jest zastrze­że­nie w umo­wie kre­dy­tu kon­su­menc­kie­go opro­cen­to­wa­nia kapi­ta­ło­we­go rów­nież w odnie­sie­niu do tej czę­ści udzie­lo­ne­go kre­dy­tu, któ­ra zosta­ła prze­zna­czo­na na zapła­tę przez kre­dy­to­bior­cę pro­wi­zji, a więc poza­od­set­ko­wych kosz­tów kre­dy­tu? 3. Czy w sytu­acji, gdy rze­czy­wi­sta rocz­na sto­pa opro­cen­to­wa­nia oraz cał­ko­wi­ta kwo­ta do zapła­ty przez kon­su­men­ta zosta­ły błęd­nie wyli­czo­ne i poda­ne w umo­wie kre­dy­tu, cze­go jedy­ną przy­czy­ną jest nie­do­pusz­czal­ne obję­cie opro­cen­to­wa­niem kre­dy­to­wa­nych poza­od­set­ko­wych kosz­tów kre­dy­tu, takie uchy­bie­nie sta­no­wi pod­sta­wę do zasto­so­wa­nia sank­cji kre­dy­tu dar­mo­we­go na pod­sta­wie art. 45 ust. 1 usta­wy z dnia 12 maja 2011 r. o kre­dy­cie konsumenckim?

Pierw­sze oraz dru­gie pyta­nie zosta­ło skie­ro­wa­ne przez TSUE przez Sąd Rejo­no­wy dla Łodzi- Śród­mie­ścia w Łodzi sygn. akt C‑566/24. Nato­miast trze­cie pyta­nie przez Sąd Rejo­no­wy dla m.st. War­sza­wy sygn. akt. C‑472/23.

War­to wspo­mnieć, że TSUE w dniu 13 lute­go 2025 r. w spra­wie C‑472/23 wydał wyrok w któ­rym jasno wska­zał, że Ban­ki muszą wska­zy­wać RRSO w spo­sób jasny i jed­no­znacz­ny, a umo­wa powin­na w spo­sób oczy­wi­sty wyja­śniać opła­ty zwią­za­ne z kre­dy­tem. Ponad­to TSUE wska­zał, że jeśli Bank nie prze­ka­zał Kre­dy­to­bior­com wystar­cza­ją­cych infor­ma­cji to wów­czas w kon­se­kwen­cji może on stra­cić pra­wo do nali­cza­nia odse­tek i wszel­kich dodat­ko­wych opłat.

Nato­miast na orze­cze­nie Sądu Naj­wyż­sze­go będzie­my musie­li pocze­kać conajm­niej rok.