Wygrana sprawa frankowa a podatek

Fran­ko­wi­cze, któ­rzy wygra­li w 2022 roku spra­wę sądo­wą z ban­kiem a w rezul­ta­cie sąd unie­waż­nił umo­wę kre­dy­tu udzie­lo­ne­go we fran­kach lub doko­nał prze­wa­lu­to­wa­nia, czy odfran­ko­wie­nia, co do zasa­dy musie­li­by zapła­cić poda­tek, gdyż do zapła­ty podat­ku od docho­du zobo­wią­za­ny jest każdy. 

Nato­miast w dniu 11 mar­ca 2022 r. Mini­ster Finan­sów wydał roz­po­rzą­dze­nie w spra­wie zanie­cha­nia pobo­ru podat­ku docho­do­we­go od niektórych dochodów (przychodów) związanych z kre­dy­tem hipo­tecz­nym udzie­lo­nym na cele miesz­ka­nio­we. Roz­po­rzą­dze­nie to sta­no­wi kon­ty­nu­ację wcze­śniej­sze­go roz­po­rzą­dze­nia o tej samem tre­ści. War­to rów­nież wska­zać, że obec­nie obo­wią­zu­ją­ce roz­po­rzą­dze­nie pomi­mo wyda­nia w mar­cu 2022 roku ma moc wstecz­ną i doty­czy zda­rzeń od 1 stycz­nia 2022 r. do 31 grud­nia 2022 r.  

War­to wska­zać, że niniej­sze roz­po­rzą­dze­nie doty­czy osób fizycz­nych, czy­li podat­ku PIT oraz osób praw­nych, czy­li podat­ku CIT. W przy­pad­ku osób fizycz­nych obej­mu­je ono wie­rzy­tel­no­ści kwo­ty kre­dy­tu miesz­ka­nio­we­go (kapi­ta­łu), odset­ki (w tym rów­nież pro­wi­zje oraz odset­ki ska­pi­ta­li­zo­wa­ne) oraz opła­ty, jeżeli ich ponie­sie­nie przez kre­dy­to­bior­cę było niezbędne do zawar­cia umo­wy kre­dy­tu miesz­ka­nio­we­go, z wyjątkiem kosztów usług dodat­ko­wych, w szczególności ubez­pie­czeń.  

Nato­miast w przy­pad­ku osób praw­nych zanie­cha­nie pobo­ru podat­ku docho­do­we­go od docho­du odpowiadającego równowartości umo­rzo­nych kwot wierzytelności z tytu­łu kredytów miesz­ka­nio­wych, od tej części kapi­ta­łu tych kredytów, od której następuje zanie­cha­nie pobo­ru podat­ku docho­do­we­go od osób fizycz­nych w przy­pad­ku, gdy  umo­rze­nia doko­nu­je pod­miot, którego działalność pod­le­ga nad­zo­ro­wi państwowego orga­nu nad­zo­ru nad ryn­kiem finan­so­wym, upraw­nio­ny do udzie­la­nia kredytów na pod­sta­wie odrębnych ustaw regulujących zasa­dy funk­cjo­no­wa­nia takich podmiotów; równowartość umo­rzo­nych kwot wierzytelności nie pomniej­szy­ła w jakiej­kol­wiek innej for­mie przy­cho­du, docho­du, pod­sta­wy opo­dat­ko­wa­nia ani podat­ku pod­mio­tu udzielającego kre­dy­tu miesz­ka­nio­we­go lub umarzającego kwo­ty wie- rzytelności z tytu­łu kre­dy­tu miesz­ka­nio­we­go, z wyjątkiem rezerw i odpisów utwo­rzo­nych na te wierzytelności, które zosta­ły rozwiązane w związku z tym umo­rze­niem, i w następstwie ich rozwiązania usta­lo­ny został przychód do opo­dat­ko­wa­nia podat­kiem docho­do­wym od osób praw­nych.  

W świe­tle powyż­sze­go ozna­cza to bowiem, że przed­się­bior­cy posia­da­ją­cy kre­dyt fran­ko­wy w związ­ku z pro­wa­dze­niem dzia­łal­no­ści gospo­dar­czej, któ­rzy kolej­no prze­kształ­ci­li go na cele miesz­ka­nio­we, rów­nież mogą powo­łać się na wska­za­ne roz­po­rzą­dze­nie oraz w kon­se­kwen­cji mogą zostać zwol­nie­ni na tej pod­sta­wie z podat­ku. 

Powyż­sze o tyle ma istot­ne zna­cze­nie, gdyż w uchwa­le Sądu Naj­wyż­sze­go z dnia 28 kwiet­nia 2022 r., sygn. CZP III 40/22 nie doko­na­no roz­róż­nie­nia kre­dy­tów fran­ko­wych na te, któ­re były zacią­ga­ne przez kon­su­men­tów, oraz te któ­re były zacią­ga­ne przez przed­się­bior­ców. Zatem znaj­du­je ona zasto­so­wa­nie do każ­dej gru­py klien­tów fran­ko­wych. Wobec tego nale­ży się spo­dzie­wać jesz­cze więk­szej ilo­ści pozwów, przede wszyst­kim skie­ro­wa­nych przez przed­się­bior­ców.