Wyrok TSUE dotyczący przedawnienia roszczeń z umowy kredytu frankowego

W wyro­ku z dnia 10.06.2021 r. w spra­wach połą­czo­nych, sygn. C‑776/19 do C‑782/19 TSUE ana­li­zo­wał zagad­nie­nia praw­ne powią­za­ne z nie­do­zwo­lo­ny­mi posta­no­wie­nia­mi umów kre­dy­tów fran­ko­wych. W latach 2008 i 2009 fran­cu­scy kon­su­men­ci zawar­li z ban­kiem indy­wi­du­al­ne umo­wy kre­dy­tu deno­mi­no­wa­ne­go w walu­cie obcej, tj. we fran­kach szwaj­car­skich. Wystą­pi­li oni do sądu pod­no­sząc nie­uczci­wy cha­rak­ter posta­no­wień zawar­tych w tych umo­wach. W tej spra­wie TSUE poru­szył rów­nież kwe­stię przedaw­nie­nia rosz­czeń, co dla pol­skich fran­ko­wi­czów ma klu­czo­we znaczenie.

Kwe­stia przedaw­nie­nia rosz­czeń z tytu­łu umów kre­dy­tów fran­ko­wych nie zosta­ła jesz­cze jed­no­znacz­nie roz­strzy­gnię­ta przed pol­ski Sąd Naj­wyż­szy. Ponad­to pamię­tać nale­ży, że insty­tu­cja przedaw­nie­nia nie jest ure­gu­lo­wa­na w pra­wie Unii Euro­pej­skiej, bowiem w tym zakre­sie pań­stwa człon­kow­skie zacho­wu­ją auto­no­mię pro­ce­du­ral­ną. Nie­mniej jed­nak wewnętrz­ne regu­la­cje tych państw powin­ny być zgod­ne z zasa­da­mi rów­no­waż­no­ści i skuteczności.

Szcze­gól­nie istot­ne w zakre­sie przedaw­nie­nia rosz­czeń jest usta­le­nie momen­tu roz­po­czę­cia bie­gu ter­mi­nu przedaw­nie­nia. TSUE kon­se­kwent­nie wska­zu­je, że ter­min przedaw­nie­nia może być zgod­ny z zasa­dą sku­tecz­no­ści tyl­ko wte­dy, gdy kon­su­ment miał moż­li­wość pozna­nia swo­ich praw przed roz­po­czę­ciem bie­gu lub upły­wem tego ter­mi­nu. W przed­mio­to­wej spra­wie TSUE stwier­dził, że przy­ję­cie jak w roz­pa­try­wa­nej spra­wie, że pię­cio­let­ni ter­min przedaw­nie­nia prze­wi­dzia­ny we fran­cu­skim KC roz­po­czy­na bieg, zgod­nie z orzecz­nic­twem sądów fran­cu­skich, w dniu przy­ję­cia ofer­ty kre­dy­tu powo­du­je powsta­nie ryzy­ka, iż kon­su­ment nie będzie w sta­nie powo­ły­wać się w tym ter­mi­nie na pra­wa przy­zna­ne mu przez dyrek­ty­wę 93/13/EWG. Ponad­to Try­bu­nał wska­zał, że każ­do­ra­zo­wo nale­ży uwzględ­nić gor­szą pozy­cję kon­su­men­ta wobec przed­się­bior­cy zarów­no pod wzglę­dem moż­li­wo­ści nego­cja­cyj­nych, jak i ze wzglę­du na sto­pień poin­for­mo­wa­nia. Powyż­szą wykład­nię TSUE nale­ży sto­so­wać, do inter­pre­ta­cji pol­skie­go pra­wa w odnie­sie­niu do przedaw­nie­nia rosz­czeń frankowiczów.