Zabezpieczenie w sprawach frankowych

Ze sta­ty­styk wyni­ka, że coraz wię­cej fran­ko­wi­czów decy­du­je się na bata­lię sądo­wą z ban­ka­mi. Samo wyto­cze­nie powódz­twa nie ozna­cza jed­nak auto­ma­tycz­ne­go wstrzy­ma­nia spła­ty ich rat kre­dy­to­wych. Fran­ko­wi­cze mogą jed­nak wystą­pić z wnio­skiem o zabez­pie­cze­nie na czas roz­po­zna­wa­nia sprawy.

W przy­pad­ku usta­le­nia przez sąd nie­waż­no­ści umo­wy kre­dy­to­bior­ca zobo­wią­za­ny jest jedy­nie do zwro­tu tego, co od ban­ku otrzy­mał, a więc obo­wią­zek ten ogra­ni­czo­ny jest co do zasa­dy tyl­ko do wyso­ko­ści kapi­ta­łu – do kwo­ty, jaką kre­dy­to­bior­ca otrzy­mał od ban­ku. Bar­dzo czę­sto po kil­ku­na­stu latach spła­ty, kre­dy­to­bior­ca spła­ca całą rów­no­war­tość otrzy­ma­ne­go kapi­ta­łu albo kre­dy­to­bior­ca wpła­cił na rzecz ban­ku kwo­tę wyż­szą. W takim przy­pad­ku moż­li­we będzie wystą­pie­nie z wnio­skiem o zabez­pie­cze­nie rosz­cze­nia. Waż­ne jest, aby, kre­dy­to­bior­ca udo­wod­nił, że spła­cił już wię­cej niż poży­czył mu bank, bowiem takie wnio­ski, zgod­nie z ugrun­to­wa­ną już linią orzecz­ni­czą sądy uwzględniają

Istot­ne w tym przy­pad­ku będzie, tak jak przy oka­zji każ­de­go wnio­sku o zabez­pie­cze­nie w postę­po­wa­niu cywil­nym upraw­do­po­dob­nie­nie rosz­cze­nia i inte­re­su prawnego.

W prak­ty­ce będzie to ozna­cza­ło, że we wnio­sku nale­ży uar­gu­men­to­wać na czym pole­ga utrud­nie­nie w osią­gnię­ciu celu pro­ce­su i pod­kre­ślić że jest to poważ­ne utrud­nie­nie. War­to roz­wa­żyć dobra­nie argu­men­tów prze­ciw­ko tym ban­kom, któ­re prze­cho­dzą trud­no­ści finan­so­we, wyka­zu­jąc przy tym, że bank będą­cy stro­ną w pro­ce­sie jest lub w przy­szło­ści może oka­zać się nie­wy­pła­cal­ny. To może być klu­czem do suk­ce­su w zabez­pie­cze­niu rosz­czeń. Wstrzy­ma­nie spła­ty kre­dy­tu ma uchro­nić przed powsta­wa­niem zobo­wią­zań, któ­rych przy­szła przy­mu­so­wa egze­ku­cja (po dłu­go­trwa­łym, kolej­nym postę­po­wa­niu) jest wąt­pli­wa. Jest to isto­ta wnio­sku, kre­dy­to­bior­ca dla­te­go wystę­pu­je z wnio­skiem o zabez­pie­cze­nie rosz­cze­nia o usta­le­nie nie­waż­no­ści umo­wy kre­dy­to­wej, bowiem oba­wia się o póź­niej­sze wła­ści­we roz­li­cze­nie z ban­kiem. Dłu­go­trwa­łość pro­ce­su i bie­żą­ce spła­ty w trak­cie jest trwa­nia mogą pro­wa­dzić do utra­ty pie­nię­dzy pomi­mo korzyst­ne­go wyro­ku, pod­kre­śle­nie tej oko­licz­no­ści rów­nież powin­no się zna­leźć we wnio­sku. Wyka­za­nie zatem, że kre­dyt został nad­pła­co­ny poprzez przed­sta­wie­nie sto­sow­nej doku­men­ta­cji wraz z odpo­wied­nim uar­gu­men­to­wa­niem wnio­sku sta­no­wi klucz do sukcesu.

W takim przy­pad­ku sąd może, w opar­ciu o prze­pi­sy postę­po­wa­nia cywil­ne­go zabez­pie­czyć rosz­cze­nia kre­dy­to­bior­cy na czas trwa­nia postę­po­wa­nia w ten spo­sób, że wstrzy­ma obo­wią­zek doko­ny­wa­nia przez kre­dy­to­bior­cę spłat rat kre­dy­tu do cza­su upra­wo­moc­nie­nia się wyro­ku w spra­wie. To waż­na wia­do­mość dla fran­ko­wi­czów, bowiem zabez­pie­cze­nie pozwa­la im na chwi­lę odde­chu, w związ­ku z tym, że przez okres trwa­nia spo­ru sądo­we­go nie będą musie­li pła­cić ban­ko­wi kolej­nych rat kredytu.