W sprawach frankowych głos jest po stronie sądów odwoławczych

Z infor­ma­cji wyni­ka­ją­cych z wywia­du z  wice­prze­wod­ni­czą­cym XXVIII Wydzia­łu Cywil­ne­go Sądu Okrę­go­we­go w War­sza­wie — czy­li wydzia­łu fran­ko­we­go, sędzią Pio­trem Bed­nar­czy­kiem w spra­wach fran­ko­wych orze­cze­nia pierw­szej instan­cji są już w zasa­dzie jed­no­li­te. Jak stwier­dza sędzia, we wspo­mnia­nym wydzia­le „fran­ko­wym”, w któ­rym zasia­da 21 sędziów, uda­ło się wypra­co­wać pew­ne sche­ma­ty decy­zyj­ne, swe­go rodza­ju check-listy doty­czą­ce postę­po­wań w spra­wie nie­któ­rych umów, któ­re pozwa­la­ją na szyb­sze pro­ce­do­wa­nie tych spraw. Według sędzie­go dzię­ki temu licz­ba wyda­wa­nych orze­czeń wzra­sta. Z pew­no­ścią szyb­sze pro­ce­do­wa­nie jest skut­kiem spe­cja­li­za­cji tej gru­py sędziów, bowiem pro­ble­my, któ­re poja­wia­ją się w toku postę­po­wa­niu są roz­wią­zy­wa­ne przez spe­cja­li­stów w dzie­dzi­nie jaką są spo­ry sądo­we w spra­wach frankowych.

Sędzia zauwa­ża, że powyż­sze oko­licz­no­ści mają duży wpływ na ujed­no­li­ce­nie orzecz­nic­twa. Przy­kła­dem ujed­no­li­ca­nia mogą być spra­wy doty­czą­ce zabez­pie­czeń powódz­twa w posta­ci wstrzy­ma­nia obo­wiąz­ku spła­ca­nia kolej­nych rat kre­dy­tów fran­ko­wych. W czerw­cu ubie­głe­go roku Sąd Okrę­go­wy w War­sza­wie wydał pre­ce­den­so­we posta­no­wie­nie w spra­wie XXVIII Cz 5/21, któ­re sta­ło się wyznacz­ni­kiem wydzia­ło­wej linii w tym zakre­sie. W tych spra­wach, w któ­rych są prze­słan­ki do stwier­dze­nia nie­waż­no­ści umo­wy, a kapi­tał umo­wy został spła­co­ny, wnio­sek o zabez­pie­cze­nie poprzez wstrzy­ma­nie płat­no­ści kolej­nych rat jest uwzględniany.

Sędzia uwa­ża, że teraz sądy dru­giej instan­cji będą klu­czo­we w dal­szym roz­wo­ju orzecz­nic­twa sądo­we­go w spra­wie spo­rów fran­ko­wych: „Teraz ruch jest po stro­nie instan­cji odwo­ław­czej. Orze­cze­nia pierw­szej instan­cji są względ­nie jed­no­li­te. Sądy odwo­ław­cze powin­ny teraz zaapro­bo­wać — lub nie – pro­po­no­wa­ne przez nas roz­wią­za­nia praw­ne, zarów­no na grun­cie wykład­ni pra­wa mate­rial­ne­go jak i w zakre­sie pro­ce­du­ral­ne­go prze­bie­gu pro­ce­sów, a z tym cią­gle jest pro­blem. Nawet w odnie­sie­niu do wyda­wa­ło­by się utrwa­lo­nych insty­tu­cji jak pozew z żąda­niem ewen­tu­al­nym SN potra­fi zasko­czyć, jeśli orze­cze­nie zapa­dło w spra­wie fran­ko­wej. Podam dla przy­kła­du uchwa­łę III CZP 70/20, któ­ra doty­ka tej materii”

Wyda­je się zatem, że pro­kon­su­menc­ka linia orzecz­ni­cza w sądach pierw­szej instan­cji jest już ugr­tun­to­wa­na. Zwa­żyw­szy na to, że nawet te sądy ape­la­cyj­ne, któ­re nie zawsze były przy­chyl­ne fran­ko­wi­czom, np. Sąd Ape­la­cyj­ny we Wro­cła­wiu zmie­nia­ją wyraź­nie swo­ją linię na rzecz fran­ko­wi­czów, kre­dy­to­bior­cy, któ­rzy wyto­czy­li spra­wę ban­ko­wi, mogą spać spokojnie.