Zarzut braku posiadania interesu prawnego przez Frankowicza w powództwie o ustalenie

Ban­ki coraz czę­ściej posłu­gu­ją się argu­men­ta­cją, że Fran­ko­wi­cze w powódz­twie o usta­le­nie nie posia­da­ją inte­re­su praw­ne­go. Ponad­to Ban­ki suge­ru­ją, że zamiast powódz­twa o usta­le­nie nie­waż­no­ści umo­wy kre­dy­to­wej, Fran­ko­wi­cze powin­ni wno­sić o zapłatę. 

Przede wszyst­kim nale­ży zazna­czyć, że brak inte­re­su praw­ne­go jest wte­dy, gdy sfe­ra praw­na Powo­da nie zosta­ła naru­szo­na już zagro­żo­na bo jego pra­wo już zosta­ło naru­szo­ne albo powsta­ły okre­ślo­ne rosz­cze­nia i może osią­gnąć peł­niej­szą ochro­nę swych praw, bo może docho­dzić zobo­wią­za­nia pozwa­ne­go do okre­ślo­ne­go zacho­wa­nia — świad­cze­nia lub wyko­rzy­stać inne środ­ki ochro­ny praw­nej pro­wa­dzą­ce do takie­go same­go rezul­ta­tu. 

W dal­szej kolej­no­ści nale­ży wska­zać, że zasa­da ta nie ma cha­rak­te­ru bez­względ­ne­go. W sytu­acji, gdy umo­wa zawar­ta jest na dłu­gi okres cza­su, to wyrok w spra­wie o świad­cze­nie za czę­ścio­wy okres nie usu­nie nie­pew­no­ści co do wszyst­kich skut­ków praw­nych mogą­cych wynik­nąć z tego sto­sun­ku. 

W taki sam spo­sób nale­ży uza­sad­nić nie­tra­fio­ny zarzut Ban­ku co do bra­ku posia­da­nia przez Fran­ko­wi­czów inte­re­su praw­ne­go. Zgod­nie z orzecz­nic­twem wystą­pie­nie z rosz­cze­niem o zapła­tę nie przy­czy­ni­ło­by się do defi­ni­tyw­ne­go zakoń­cze­nia spo­ru, gdyż po spła­ce­niu kolej­nych rat koniecz­ne było­by wystą­pie­nie z kolej­ny­mi żąda­nia­mi o zwrot nad­pła­ty. Nato­miast roz­strzy­gnię­cie rosz­cze­nia o usta­le­nie nie­waż­no­ści umo­wy znie­sie stan nie­pew­no­ści stro­ny powo­do­wej w zakre­sie wyso­ko­ści rat i spo­so­bu ich roz­li­cza­nia.