Kiedy przedawnia się roszczenie wynikające z umów frankowych?

Bar­dzo czę­sto zda­rza się, że ban­ki odpo­wia­da­jąc na pozew fran­ko­wi­cza, pod­no­szą zarzut przedaw­nie­nia co do rosz­czeń wyni­ka­ją­cych z umo­wy kre­dy­tu. O ile nie wzbu­dza wąt­pli­wo­ści, że rosz­cze­nie o usta­le­nie nie­waż­no­ści umo­wy nie ule­ga przedaw­nie­niu, ponie­waż jest to rosz­cze­nie nie­ma­jąt­ko­we, to ban­ki pod­no­szą argu­ment, że przedaw­nie­niu ule­gło rosz­cze­nie o zapła­tę, czę­sto pod­no­szo­ne w pozwach obok rosz­cze­nia o usta­le­nie nie­waż­no­ści. Do nie­daw­na więk­szość praw­ni­ków sta­ła na sta­no­wi­sku, iż bieg 10-let­nie­go ter­mi­nu przedaw­nie­nia nale­ży liczyć osob­no od każ­dej nie­na­leż­nie uisz­czo­nej przez fran­ko­wi­cza na rzecz ban­ku raty kredytu.

Jeże­li więc przy­kła­do­wo kre­dyt był spła­ca­ny przez 30 lat i bez­po­śred­nio po jego spła­cie fran­ko­wicz chciał­by żądać od ban­ku zwro­tu ww. kwot, mógł­by się on doma­gać od ban­ku jedy­nie zwro­tu sumy należ­no­ści (rat) z okre­su 10 lat przed osta­tecz­ną spła­tą kre­dy­tu, zaś rosz­cze­nie o zwrot kwot wpła­co­nych w pierw­szych 20 latach wyko­na­nia umo­wy, nale­ża­ło­by uznać za przedaw­nio­ne. Taka inter­pre­ta­cja zamy­ka­ła wie­lu fran­ko­wi­czom dro­gę do odzy­ska­nia cało­ści kwo­ty jaką wpła­ci­li na rzecz banku.

Naj­now­sze orzecz­nic­two TSUE i SN stoi jed­nak na zupeł­nie innym sta­no­wi­sku, mia­no­wi­cie przyj­mu­je się, że bieg przedaw­nie­nia rosz­czeń kre­dy­to­bior­ców roz­po­czy­na się w momen­cie, gdy kre­dy­to­bior­ca dowie­dział się o ist­nie­niu klau­zul nie­do­zwo­lo­nych w swo­jej umo­wie. Naj­cze­ściej będzie to moment kie­dy po kon­sul­ta­cji z pro­fe­sjo­na­li­stą będzie wie­dział o moż­li­wo­ści wyto­cze­nia pozwu, np. może być to moment wezwa­nia do zapła­ty. Taka inter­pe­ta­cja jest bar­dzo korzyst­na dla fran­ko­wi­czów – bowiem maso­wo ruszy­li oni do sądów dopie­ro w ostat­nim cza­sie, więc ich więk­szość rosz­czeń nie ule­gła przedaw­nie­niu. Ter­min przedaw­nie­nia w spra­wach fran­ko­wych wyno­si zatem 6 lat – od momen­tu dowie­dze­nia się przez fran­ko­wi­cza o posta­no­wia­niach nie­do­zwo­lo­nych zwar­tych w umowie.