Sąd Najwyższy odmawia przyjęcia skargi kasacyjnej w sprawach frankowych

Ban­ki coraz czę­ściej prze­gry­wa­ją spra­wy fran­ko­we, a suk­ce­sy Fran­ko­wi­czów sza­cu­je się na ponad 90% wygra­nych spraw. W ostat­nich latach, linia orzecz­ni­cza doty­czą­cą kre­dy­tów fran­ko­wych, zmie­ni­ła się o 180 stop­ni. Ban­ki nie są przy­zwy­cza­jo­ne do roz­strzy­gnięć, któ­re w więk­szo­ści zapa­da­ją na ich nie­ko­rzyść. Skła­da­ją zatem od wyro­ku sądu I instan­cji ape­la­cję do sądu II instan­cji, a gdy ten utrzy­mu­je zaskar­żo­ny wyrok w mocy, skła­da­ją skar­gę kasa­cyj­ną do Sądu Najwyższego. 

Pomi­mo przy­ję­tej linii orzecz­ni­czej, w każ­dej instan­cji Ban­ki pró­bu­ją prze­ko­ny­wać o bra­ku posta­no­wień nie­do­zwo­lo­nych w zawar­tych umo­wach oraz o jej wią­żą­cym cha­rak­te­rze. W odpo­wie­dzi na taką prak­ty­kę Ban­ków, Sąd Naj­wyż­szy posta­no­wie­niem z dnia 8 lip­ca 2022 r. w spra­wie o sygn. akt I CSK 2912/22 odmó­wił przy­ję­cia skar­gi kasa­cyj­nej, gdyż klau­zu­le umoż­li­wia­ją­ce sto­so­wa­nie do prze­li­czeń kurs kup­na i sprze­da­ży fran­ka szwaj­car­skie­go, usta­lo­ne według tabli­cy kur­so­wej ban­ku, kształ­tu­ją pra­wa i obo­wiąz­ki kon­su­men­ta w spo­sób sprzecz­ny z dobry­mi oby­cza­ja­mi, rażą­co naru­sza­jąc jego inte­re­sy. Klau­zu­le prze­li­cze­nio­we, na któ­re powo­łał się Sąd Naj­wyż­szy, znaj­du­ją się w pra­wie każ­dej umo­wie kre­dy­tu fran­ko­we­go. 

Nie budzi wąt­pli­wo­ści, że takie podej­ście Sądu Naj­wyż­sze­go jest zde­cy­do­wa­nie korzyst­ne dla Fran­ko­wi­czów. Przede wszyst­kim umoż­li­wi to zaosz­czę­dze­nie cza­su. Jed­no­cze­śnie takie zapa­try­wa­nie Sądu Naj­wyż­sze­go może mieć wpływ na dal­sze postę­po­wa­nie Ban­ków w spra­wach frankowych.