Wpływ nieważności umowy kredytu frankowego na hipotekę

W ostat­nim cza­sie nasza Klient­ka otrzy­ma­ła pra­wo­moc­ny wyrok w swo­jej spra­wie, któ­ra doty­czy­ła usu­nię­cia nie­zgod­no­ści mię­dzy sta­nem praw­nym nie­ru­cho­mo­ści ujaw­nio­nym w księ­dze wie­czy­stej a rze­czy­wi­stym sta­nem praw­nym. Tytu­łem wstę­pu nale­ży wska­zać, że nasza Klient­ka zawar­ła umo­wę kre­dy­tu fran­ko­we­go, któ­rą Bank kolej­no wypo­wie­dział. Celem postę­po­wa­nia sądo­we­go było usu­nię­cie nie­zgod­no­ści, któ­ra wystę­po­wa­ła w księ­dze wie­czy­stej, a kolej­no wykre­śle­nie hipo­te­ki z uwa­gi na fakt, że zawar­ta umo­wa kre­dy­ty posia­da­ła klau­zu­le abu­zyw­ne co prze­są­dza­ło o jej nieważności.

W niniej­szej spra­wie sąd odwo­ław­czy zgo­dził się z poglą­dem Sądu I instan­cji oraz pod­kre­ślił, że zawar­ta umo­wa posia­da klau­zu­le abu­zyw­ne. Sąd wska­zał, że m.in. posta­no­wie­nie o wyso­ko­ści udzie­lo­ne­go kre­dy­tu jest nie­pre­cy­zyj­ne, nie­ja­sne i nie odpo­wia­da wymo­gom art. 69 usta­wy z dnia 29 sierp­nia 1997 r. Pra­wo ban­ko­we. W dal­szej kolej­no­ści Sąd pod­kre­ślił, że mecha­ni­zmy wypła­ty kre­dy­tu, jak i zasad jego spła­ty tak­że nale­ży uznać za nie­do­zwo­lo­ne. Bowiem zawar­te w umo­wie klau­zu­le nie zawie­ra­ją przej­rzy­ste­go opi­su mecha­ni­zmu walo­ry­za­cji, dzię­ki któ­re­mu kre­dy­to­bior­ca mógł­by w opar­ciu o jed­no­znacz­ne i zro­zu­mia­łe kry­te­ria, zro­zu­mieć wypły­wa­ją­ce z tych posta­no­wień kon­se­kwen­cje eko­no­micz­ne. Jed­no­cze­śnie posta­no­wie­nia te są nie­tran­spa­rent­ne, trud­ne do zro­zu­mie­nia, a poprzez moż­li­wość dowol­ne­go kształ­to­wa­nia przez Bank kur­su wymia­ny walut skut­ku­ją rażą­cą dys­pro­por­cją upraw­nień kon­trak­to­wych na nie­ko­rzyść kre­dy­to­bior­cy i w spo­sób oczy­wi­sty godzą w dobre oby­cza­je. Wobec powyż­sze­go sąd uznał, że umo­wa kre­dy­tu jest nie­waż­na, a w kon­se­kwen­cji nie ist­nie­je sto­su­nek praw­ny z niej wynikający.

W dal­szej kolej­no­ści Sąd pod­kre­ślił, że jeśli przed­mio­to­wa umo­wa kre­dy­tu jest nie­waż­na, nale­ży uznać, że nie powsta­ła zabez­pie­czo­na wie­rzy­tel­ność. W kon­se­kwen­cji hipo­te­ka, jako pra­wo akce­so­ryj­ne, rów­nież nie zaczę­ła ist­nieć. Zatem sko­ro hipo­te­ka nie ist­nie­je, powin­na ona zostać wykre­ślo­na z księ­gi wie­czy­stej.  Przy czym hipo­te­ka nie może ist­nieć bez wie­rzy­tel­no­ści. Zatem w takim przy­pad­ku hipo­te­ka nie powsta­je, choć­by wpi­sa­ną ją do księ­gi wieczystej.